Koža u kojoj živim / Le piel que habito (2011)
Španija, 2011, drama/triler, 117 min.
Režija: Pedro Almodovar
Uloge: Antonio Banderas, Elena
Anaya, Marisa Paredes, Jan Cornet, Blanca Suarez…
Pedro Almodovar – provokativan, kontraverzan, umjetnik
čiji antijunaci osvajaju simpatije usprkos svojoj bizarnosti. U filmu Koža u kojoj živim aktualizira suvremene
teme poput etičnosti transplantacije kože sa životinja na čovjeka kroz prikaz doktora
Roberta Ledgarda koji nakon tragičnog gubitka supruge pronađe osobu na kojoj će
ispitati novu tehniku plastične kirurgije i transplantacije kože pri čemu
postaje umjetnik koji je usred neobičnih okolnosti zaslijepljen ljepotom djela
koje je stvorio. Napetosti ne nedostaje, istina, uz povremene dramaturške
nepovezanosti nastale vjerojatno iz potrebe da se mnoštvo motiva sintetizira u
117 minuta koliko film traje.
Almodovarova priča o Ledgardovoj opsesiji je krajnje
bizarna (gotovo frankenštajnska horor priča sa ludim naučnikom i njegovim
djelom od ljudske kože), pa ipak emotivno izuzetno angažirana sa neizbježnim
Almodovarovim motivom ljudske seksualnosti sa dva lica i zarobljenosti u
„tuđem“ tijelu (transeksualnost –tako često korišteno sredstvo Almodovarove
filmske simbolike).
Film je triler o opsesiji različitim pojmovima, vrhunskog
intenziteta. Retrospektivni prikaz otkrivanja porodičnih tajni koje su
neposredan uzrok Ledgarovih opsesija izvrsno je napravljen. Korak po korak saznajemo sve o Ledgardu
i njegovom modelu te njegovoj namjeri da kreira vještačku ljudsku kožu koja će
biti otporna na vatru, bol i mehanička oštećenja. Savršeno i dostojno velikog
filmskog umjetnika no uz malo manje strasti kakvu vidimo u Volveru ili provokativnosti ljudskih sudbina poput filma Sve o mojoj majci (jer u konačnici Koža u
kojoj živim ne može biti istinita priča).
Vizualno, dominira Almodovarova prepoznatljiva
fotografija širokog pogleda na prostor iako sa puno manje detalja crvene boje
koju je nemilice eksploatirao u Volveru.
Landgard tako posmatra Veru, svog modela i djelo svojih ruku na velikom zidnom
ekranu dok se prikazanim kadrom osjeća njegova zaljubljenost i njezina spoznaja
da je promatrana dok u isto vrijeme ne stavlja do znanja da joj to smeta. Ljubav
je slijepa i uvijek spremna na obmanu, pokazat će film u raspletu kada Vera na
prijevaru bježi od Ledgarda. Scene u kojima Landgard promatra Veru na zidnom
ekranu podsjećaju na promatranje umjetničkog djela u galeriji.
Iako se radi o adaptaciji romana Mygale Thierry Jonquet iz 2003.godine,gdje Almodovar po vlastitom
priznanju biva zadivljen intenzitetom Ledgardove potrebe za osvetom, stvoren je
opći dojam da se Almodovar poprilično referirao na Eye's Without Face- film Georgesa Franjua iz 1960 godine. Kako god,
srž filma prerasla je iz Ledgardove potrebe za osvetom u kontinuitet
Almodovarovih bizarnih junaka podvojene osobnosti ili nesređenih seksualnih
identiteta.
Sumirano, ovo nije Almodovarov ponajbolji filma ali je
kao i prethodni podjednako intrigantan i plijeni pažnju pri čemu treba odati
priznanje Antoniu Banderasu i Eleni Anayi na odličnoj karakterizaciji dva
međusobno suprostavljena lika spojenih u jednu cjelinu.
Film je premijerno prikazan 2011.godine u okviru zvanične
selekcije kanskog filmskog festivala a dobitnik je nagrade BAFTA-e za najbolji
film sa neengleskog govornog područja.
Primjedbe